همه هست آرزویم که ببینم از تو روئی                    چه زیان تو را که من هم برسم به آرزوئی
به کسی جمال خود را ننموده ئی و بینم                  همه جا به هر زبانی بوَد از تو گفتگوئی
همه خوشدل آنکه مطرب بزند به تار چنگی              من از آن خوشم که چنگی بزنم به تار موئی
چه شود که راه یابد سوی آب تشنه کامی                چه شود که کام جوید زلب تو کامجوئی
شود از اینکه از ترحم دمی ای سحاب رحمت             من خشک لب هم آخر ز تو تر کنم گلوئی
بشکست اگر دل من به فدای چشم مستت             سَرِ خّم می سلامت شکند اگر سبوئی  
همه موسم تفرّج به چمن روند و صحرا                   تو قدم به چشم من نهِ بنشین کنار جوئی
نه به باغ ره دمندم که گلی به کام بوُیم                     نه دِماغ اینکه از گل شوم به کام بوئی
بنموده تیره روزم ستم سیاه چشمی                            بنموده مو سفیدم صنم سپید روئی
نظری به سوی «رضوانی » دردمند میکن                    که بجز درت ندارد نظری به هیچ کوئی
(سید محمد رضوانی )