کاش در یک بیشه ای بــودم درخـــت 
  فارغ از این شرم و شـر عاری زِ رخت
 ریشه هایم بـــود سر در زیـر خــــاک
 زنـــــــــــده امّا از گــــناهان پاکِ پاک
 پیش پایــم عــابری خـــــــوابیده بـود
 روی برگـــــم شـبنمی افــــــتاده بود
 بازوانم مهـــــــد میمونهای شـــــــاد
 برگهایم رقص مــیکرد دســــــــت باد
 تن به باران مــــــیگرفتم از غـبـــــــار
 این همه محنت نمی دیـــــدم ز یـار
 نوش مـیـــــــکردم غـذا با آفتــــــــاب
 گـــــــوش میــکردم شـــــبا آواز نـاب
 رخت من میشد فقط این پوســــتم
 جمله مخلوقات میشد دوستــــــــم 
 کَس نمی دیدم کــــــند تـن را حراج
 تا نمی گشتم چنین شـیطان مزاج
 میل چیـــزی گر مــرا میــــــشد نیاز
 سوی هر کَس دست نمی کردم دراز
مدعی هرگز نمی گــــــشتم گـزاف
 وصف خود از حـــد نمی کردم اضـاف
 <<طاهر هاشمی>>